دارالشفا

کتاب «دارالشفا» مجموعه‌‌‌‌ای از دروس فقه حجت الاسلام و المسلمین وکیلی است. این کتاب حرفی نو در نسبتِ تعطیلی حرم‌های مطهر، علوم تجربی و علوم مجرد – بخصوص پس از فراگیر شدن ویروس کووید ۱۹ – مطرح می‌کند:

• آیا واقعا بازبودن اماکن مذهبی خطر جانی قابل توجه دارد؟
  بررسی ادله حرمت تعطیلی حرم‌های مطهر
• ضریب اهمیت سلامتی چقدر است؟
• آیا اماکن مذهبی شفابخش است؟
• نظام اسباب و علل استثناپذیر است یا نه؟
• ضریب اهمیت زیارت از منظر اسلام چه مقدار است؟
  چالش‌های دانش پزشکی مدرن کجاست؟
• اعتبار نداشتن آراء پزشکان در خارج از حیطه تجربه

تصور نگارنده بر این است که آنچه در این کتاب بیان شده دیدگاه رایج فقهای پیشین شیعه بوده که اکنون به بهانۀ روشن‌‌‌‌فکری و مقابله با تحجر مورد غفلت قرار می‌گیرد. زیرا این مباحث آن‌‌‌‌چنان مهجور شده که اگر کسی از آن سخن بگوید اسباب تعجب و استهزاء دیگران خواهد شد. دشمن نیز در این میان ساکت ننشسته و از عقب‌‌‌‌نشینی رجال دین نسبت به مواضع مسلّم تشیع در قرن‌‌‌‌های گذشته، سوء استفاده می‌کند. به همین بهانه جسارت‌‌‌‌هایی به حریم اهل‌‌‌‌بیت و تشیع شده که زبان را یارای بیان آن نیست.

مؤلف از همه عالمان و نخبگان حوزوی-دانشگاهی تقاضا دارد به پاس احترام حضرت علی بن موسی الرضا (علیه السلام) یک‌بار محتوای این کتاب را ملاحظه نموده و اگر آن را صحیح یافتند در نشر محتوای پیام و احیاء حرمت بیوت اهل بیت (علیهم السلام) دریغ نفرمایند. مطالب کتاب به هم پیوسته است و پاسخ بسیاری از اشکالات ابتدایی در میانه کتاب آمده است.

در صورت نیاز فایل کتاب را از اینجا دانلود کنید!

خلاصه‌ای از مباحث مطرح شده در کتاب حاضر را می‌‌‌‌توان در این چند بند اشاره کرد:

۱٫ تشخیص موضوع شفاء و درمان، متوقف بر تخصص است و نظام پزشکی فعلی که در پارادایم تجربه‌‌‌‌گرایی می‌‌‌‌اندیشد به جهت کمبود نمونه‌های آماری در برخی از موارد فاقد صلاحیت برای قضاوت دربارۀ اماکن مقدسه است و لذا از جهات فقهی و تجربی نمی‌‌‌‌تواند در این زمینه مرجع قرار گیرد.

۲٫ منابع وحیانی به‌‌‌‌وضوح دلالت بر این دارد که آثار تکوینی اماکن مقدسه با دیگر اماکن متفاوت است و لذا برای قضاوت دربارۀ آن‌‌‌‌ها باید آزمایش‌‌‌‌ها و تجربیاتی مستقل انجام شود.

۳٫ منابع وحیانی به‌‌‌‌روشنی دلالت بر این دارد که حضور در اماکن مقدسه به قصد استشفاء از عوامل مهم شفا گرفتن است و لذا این مراکز در شفابخشی در میان کاربری‌‌‌‌های گوناگون شهری، عِدل بیمارستان‌‌‌‌ها و درمانگاه‌‌‌‌ها و بلکه مقدم بر آن‌‌‌‌ها است.

۴٫ حفظ سلامتی از راهبردهای مهم شریعت در زندگی است ولی راهبردی مطلق نیست بلکه ضریب اهمیت آن به‌‌‌‌گونه‌‌‌‌ای است که در تزاحم با امور گوناگونی از فعلیت ساقط می‌‌‌‌شود.

۵٫ با این فرض که نظر کارشناسان بهداشت را دربارۀ اماکن مقدسه بپذیریم باز هم تزاحم ملاک‌‌‌‌ها در این موارد به‌‌‌‌گونه‌‌‌‌ای نیست که بتوان جواز بستن این اماکن را که مستلزم تعطیل وقف و وهن شعائر است توجیه نمود.

• • • غرض از نشر این مختصر، اولاً عرض ادبی‌ست به محضر ولی نعمت ما حضرت علی بن موسی الرضا (علیه السلام) که نگارنده از کودکی مجاور و ریزه‌‌‌‌خوار دار الشفاء حضرتش بوده است. امید که مورد امضاء و تأیید آن امام همام قرار گیرد.
    • ثانیاً امید است این نگاه در فضایی علمی و به دور از هیاهوی رسانه، مورد توجه علما و فضلای معظم قرار بگیرد و اهل نظر با نقدهای سازنده و دقیق خود بر غناء این بحث بیفزایند.
    • ثالثاً اگر فضلای معظم بدین نتیجه رسیدند که واقعاً این دیدگاه صحیح است در نشر و بسط هر چه بیشتر این اندیشه تلاش کنند تا حرمت شکسته‌‌‌‌شدۀ قبور مطهر اهل‌‌‌‌بیت بار دیگر احیا‌‌‌‌ گردد.